Angelique woont samen met haar gezin op een voormalige landbouw-akker die zij omvormen tot voedselbos. Vanuit het buitengebied van Loon op Zand schrijft zij over een zelfvoorzienende manier van leven.
Door Angelique Verhoeven
De regen frist alles op. De natuur ruikt heerlijk na zo’n bui. Water is leven!
Gisteren oogstte ik berken- en braamblad voor de thee. De goudsbloemen uit het bos zijn al droog en overgiet ik met olijfolie. Als dit een paar weken in een zonnige vensterbank heeft gestaan zeef ik het en maak er zalf van voor eigen gebruik. Het hele gezin weet de pot in huis te vinden voor allerhande ‘kwaaltjes’. Ook de pruimen zijn rijp en Peter verwerkte ze tot gelei, jam en sap.
Toen ik nog moest werken voor mijn hypotheek droomde ik van een vrijer leven, zonder opgelegde verplichtingen. Nu ik in mijn voedselbos woon inspireert de natuur me en voorziet me van voedsel. In die zin is mijn leven 180 graden gedraaid. De draai is mogelijk gemaakt door mijzelf. Doordat ik mijn hart volg. Dat lijkt in deze wereld niet vanzelfsprekend maar toch voelde ik dat te ‘moeten’ doen.
Angelique Verhoeven. (Foto: Alessandra Mignardi )
Toen ik nog een hypotheek had bepaalde mijn hoofd grotendeels wat er gebeurde. Maar de komst van onze drie kinderen maakte alles anders. Kinderen bezitten een kracht om je op de feiten te wijzen en je te laten voelen en ervaren wat écht belangrijk en wezenlijk is in het leven.
Zeker wanneer het ‘mis’ gaat of dreigt te gaan. In mijn leven hebben heftige gebeurtenissen een dieper bewustzijn in mij wakker geschud. Ik ben meer naar mijn eigen wijsheid gaan luisteren en ik ben veel van de dingen die mij zijn aangeleerd drastisch gaan herzien. We krijgen nog al wat informatie van buitenaf te verstouwen en in vele gevallen weten we niet of het waar is. De beweging naar binnen maken en voelen wat daar leeft…dat is naar mijn idee wat we te doen hebben als mensheid. Zo creëren we zelf onze werkelijkheid.